Onrecht heeft het nodig om gezien en erkend te worden. Maar wat hebben we eerst te doen? Wachten we tot we gezien worden en erkenning krijgen? Of heb je er zelf mee aan de slag te gaan?

Ikzelf vind dit een moeilijk vraagstuk.

Ik voel het onrecht dat ik 15 jaar niet ernstig genomen werd. De artsen en therapeuten die ik gedurende die jaren zag zijn niet op 2 handen te tellen. Ik word boos als ik voel hoeveel schade mijn lichaam heeft opgelopen. Ik heb me uitgeput en ben over mijn grenzen gegaan. Voortgestuwd vanuit de gedachte dat het aan mij lag. Tal van dokters hebben zich over mijn klachten gebogen maar geen die…. alle stukjes aan mekaar lijmde. Ieder lichaamsdeel is onder de scanner gegaan, behalve … mijn hart. Ik word kwaad als ik bedenk dat ze een afwijkend EKG hebben laten passeren.

Ik voel ook dat de kwaadheid niet helpt, dat het verloren energie is. Ik fantaseer dat ik de ombudsdienst inschakel en tegelijkertijd weet ik dat toch niet ga doen. Waar moet ik met mijn gevoel dat er mij onrecht is aangedaan, naartoe?

Is het de vergeving die me zal genezen? Maar wat is vergeven?

“Vergeving is volgens de algemene opvatting het iemand niet meer kwalijk nemen van een ernstige daad. Deze daad overtreft het gewone en is iets waarvoor sorry zeggen niet afdoende is. Vergeven wordt gedaan door diegene die geestelijke of materiële schade heeft geleden”. Wikipedia